Ondefinieerbaar Wit
Gedichtenbundel met als thema: schaduwlijnen in een niet zo soliede menselijke relatie. Twee mensen die met elkaar trachten te leven, daar niet echt in slagen maar elkaar niet kunnen missen. Omvat 40 gedichten, geïllustreerd met grafisch werk van Viviane Decramer (https://www.vivianedecramer.com).
C. de Vries - Brouwers 2016 (Antwerpen - Rotterdam).
Het ONGRIJPBARE heeft een ongemeen sterk overlevingsinstinct. Ook hier in casu deze gedichten van Etienne. Ik liet ze opzij liggen, maar nam altijd opnieuw het boek in handen (...) om de illustraties te vergelijken met elkaar én met de gedichten uit de bundel. In deze 'grisailles' zocht ik naar het ondefinieerbaar wit. Het bestaat wel degelijk, dit soort wit dat alles om zich heen verlicht. Ik vond het overal terug in de werken van kunstenares Viviane Decramer. Het leek alsof zij me bij de hand nam en mijn ogen richtte op de eenvoudige schoonheid van bepaalde zinnen in de gedichten van Etienne. Ik citeer er een kleine reeks van:
- 'met ijzige wind in achteruitkijkspiegels' (pag.5)
- 'hij zal zoemen in de lakens van de mist' (p.6)
- 'tot zowaar de sneeuw begint te vallen / uit een glazen hemelbol' (p.23)
- 'de wind steekt op met bebloede tussenpozen' (p.24)
- 'mist die door vergeten ramen / als een laken / zichzelf naar binnen glijdt' (p.29)
en nog vele andere.
Marie-Paule Vanneste
November 2016
Met het gedicht 'Zuidstation' werd de auteur in 2015 laureaat van de Vredespoëziewedstrijd van VOS te Gent.
ZUIDSTATION
Niemand die dit ooit verwacht:
de jaren blijven groeien tot het duister wordt
geluid zinkt weg naar achtergronden
ingesneeuwde treinen
die nu eindelijk vertrekken
de dag breekt af in ijs kraakt en valt
terwijl het Zuidstation zichzelf verlaat
de stad opnieuw haar scherven vindt
aan binnenkanten waar
iedereen die slaapt zijn naam vergeet
of droomt van onmogelijke vrede
dit raam deze trein
er zit één mens op deze wereld
die dit wil geloven die
zich deze dag herinnert
als decemberdag
een donderdag wellicht.
_______________________________________________________________
Over 'Ondefinieerbaar wit' van Etienne Van den Steen
© Recensie: Frank Decerf
verschenen in 'de Schaal van Dighter' en 'de Auteur' (Vereniging van Vlaamse Letterkundigen)
Ondefinieerbaar wit is geen debuutbundel. Etienne Van den Steen heeft al een en ander uit zijn pen gekregen gaande van filmscenario’s, poëziebundels en een kunstboek over zijn overleden vader. Hij is dus een productief schrijver die niet op zijn lauweren rust. In Ondefinieerbaar wit stel ik uitgesproken moeilijke menselijke communicatie over en weer vast. Meningsverschillen worden niet uitgeklaard en vormen een dreigende ondertoon doorheen de bundel. Van den Steen creëert een wereld van communicatieve stoorzender, van misbegrepenen. Het goedbedoelde dat niet altijd aankomt, het niet begrijpen en toch hoopvol volhouden of hoe scheiden de laatste optie wordt en inspanningen op voorhand wellicht gedoemd zijn. Een somber speelveld dus. De mens met al zijn beperkingen op zoek naar dat klein beetje geluk, dat klein succesje waarop hij recht heeft. Maar het blijft regenen in de wereld van Van den Steen. Het donker heeft een reden van bestaan. De individuen blijven elkaar hartstochtelijk trouw in hun isolement, ze zijn gedoemd tot hopen op beter. Het houdt hen wakker en meer. Hoe moeten ze overleven? De relaties zijn hard.
DEJA VU
Wij kruipen uit bed zoals gewoonlijk
veel te vroeg struikelen wij over de laatste trede
voor de keuken waar niemand wacht
wij zuchten denken aan het vrijgevochten woord
waarmee onze dag zichzelf begint:
‘wij’
sluiten ramen en trekken jassen aan
zetten kragen recht draaien sjalen rond de hals
gaan naar buiten vergeten paraplu’s
het regent in de straat zoals in bruine déjà vu-verhalen
het tweede woord van deze dag verschijnt in zicht
als een halte die we niet meer willen ‘missen’
de menigte wacht en staart naar niets
zoals gewoonlijk remt een bus in plassen
een derde woord smeekt om het op te rapen
in de greppels ‘missen wij elkaar’ verloren.
In de opbouw van de meeste gedichten beperkt de dichter het gebruik van leestekens tot een uiterst minimum. Hij laat zijn teksten vloeien en geeft de lezer voldoende ademruimte. Van den Steen zoekt geen geforceerde stijlelementen of onmogelijke associaties. Hij laat de taal volwassen zijn en zonder kapsones haar ding doen. Woord en dichter werken samen en bereiken een poëtica wars van eigenwaan en drukdoenerij. Ondefinieerbaar wit is aangevuld met 10 monochrome grafische werken van Viviane Decramer. Jammer dat de bundel geen inhoudstabel bevat. Het is dus moeilijk om, gemakkelijk en vlug, gedichten op te zoeken en terug te vinden. Deze laatste publicatie van Etienne Van den Steen is geen bundel om te lachen; het is een bundel om te lezen.
Ondefinieerbaar wit, Etienne Van den Steen, Uitgeverij C. de Vries –Brouwers, 2016, ISBN 978-90-5927-468-6
___________________________________
Beste Etienne,
Je gedicht 'De laatste dag van Februari' werd nog in extremis opgenomen in de zeef (juli/augustus 2015) en staat al online.
Van harte,
(Charles Ducal & Roel Richelieu Van Londersele)
DE LAATSTE DAG VAN FEBRUARI
De laatste dag van februari
wij hebben het gezien het nieuwe huis
dat opdoemt in de paarse lucht
natuurlijk zijn wij niet verplicht
tegen de regen in te schrijven
over alle meningsverschillen met onszelf
wat wij dan willen
bestaat uit beelden die wij voor onszelf creëren
een kat die vanuit onze schoot ligt te kijken
hoe wij de trap opkomen
dat wij gelukkig worden
een lijn kunnen trekken onder alle schijngevechten
onder iedereen die niet meer belt
ik van mijn kant
zeg ook iets.
Beste Etienne,
We publiceren je gedicht 'West-Vlaanderen' graag in de novembereditie. Het heeft iets geheimzinnigs dat de verbeelding voedt.
Grote groet,
Roel en Charles
WEST-VLAANDEREN
Als een vis
kijk ik door het treinraam naar
dit schokkend land dat zinkt
als een vrouw in een bed
een bed in een vrouw
waar het altijd regent
waar je nooit verdrinkt in licht
ook als je dat sporadisch wil of
niet meer ziet in welke wagon je zit
wanneer je voor je thuis komt
geen station meer vindt
zelfs al was het in een stad of
ook weer niet
vroeger hadden wij dezelfde buien
daar zijn wij zeker van alleen
wij zaten niet de ganse tijd
naar hemels boven zee te staren.
_______________________________________