Tijdens het lezen was je nooit veraf.. ik hoorde je het West-Vlaams taaltje zelf uitspreken, ik voelde de ironie onder andere bij de passages over ons geliefde koningshuis, ik bewonderde je talige vondsten en kwam af en toe de dichter tegen..

Ja, ik heb van je boek genoten en ben er me helemaal in verloren.

Ik genoot van het oude Blankenberge, voor en Ajdens het toerisAsch seizoen, van de beschrijving van het vissersleven, het subliem moment dat Flor zijn eerste pianotoetsen aanraakt.
Ik had bewondering voor het enorme opzoekingswerk dat je moet gedaan hebben voor de veranderende sfeer in de jaren 30 te beschrijven , de geschiedenisopfrissing van de tweede wereldoorlog door de ogen van de volksmens, dit alles doorspekt met de verwijzingen naar de jazz-scene waaruit ik wel moet besluiten dat jij een echte lieQebber bent!

Gedurende gans het leesproces vroeg ik me af, waar gaat dit naar toe? Is het een schets van Blankenberge, is het een Ajdsbeeld, is het een coming of age zoals ze dat tegenwoordig noemen. Ik werd op het verkeerde been gezet door de jaartallen als Atels van de hoofdstukken, tot ik plots zag dat het boek ook opgesplitst was in meerdere delen. In deel II werd ik alerter en uiteindelijk kwam inderdaad alles samen in deel III: Jimmy als getuige voor de gedurfde acAe van majoor Plagge die dicht genoeg bij hem moest kunnen komen (automechaniek) die piano moest kunnen spelen ( plots wel klassiek) en die sympathiseerde met de Joden (Esther).

Hoe trager het verhaal in het begin evolueerde, hoe sneller ging het op het einde. Ik heb wel bewondering hoe je erin slaagt om de argeloze lezer mee op sleeptouw te nemen vanuit het visserswereldje in Blankenberge naar de uitgaansbuurten in Brussel tot in de werkkampen in Wilna.

Ik had spijt dat het boek uit was, ik wou wel weten hoe het verder met Jimmy, Frans en Lydia was verlopen.